به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

جاده ابریشم فرهنگی ایران و چین باز می‌شود؟

تاریخ انتشار: ۸ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۹۹۲۸۷۹

صبح امروز ـ دوشنبه ـ هشتم آبان ماه رویداد هنری ایران و چین با حضور مقامات ایران و چین در تالار ایران فرهنگستان هنر برگزار شد.

در این نشست مجید شاه‌حسینی ـ رئیس فرهنگستان هنر ـ با اشاره به سابقه برگزاری نشست مشترک فرهنگی ـ هنری این فرهنگستان با وزارت فرهنگ و گردشگری جمهوری خلق چین، این رویداد را دومین نشست مشترک فرهنگی عنوان کرد و گفت: سابقه دوستی دیرینه و مراودات فرهنگی و هنری، میان دو تمدن باستانی ایران و چین از هزاران سال گذشته زبانزد تاریخ‌نگاران بوده است و امروزه که برخی از رژیم‌های نوپدید و نامشروع در منطقه با عمری به کوتاهی ۷۵ سال، به حمایت حامیان غربی فاقد تمدن، منطقه غرب آسیا را در لهیب آپارتاید به آتش و خون کشیده‌اند، زمان آن فرا رسیده تا این دو تمدن باستانی از طریق دیپلماسی فرهنگی و به زبان شیوای هنر انقلابی یک بار دیگر مردم آزاده جهان را به ارزش‌های انسانی و اخلاقی و پیروی از آیین فتوت و جوانمردی رایج در این دو سرزمین کهن فرا خوانند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی با بیان اینکه فرهنگستان هنر با تاکید ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران موظف است تا از طریق دیپلماسی فرهنگی باب جدیدی را به سوی جهان شرق و هنرمندان چیره‌دست آن بگشاید، خطاب به مقامات چین گفت: از این رو مقدم جناب‌عالی را که طلایه‌دار هنرمندان سرزمین پهناور چین هستید، به کهن‌دیار هنرپرور ایران پاس می‌داریم. امیدواریم که این رویداد مشترک هنری نقطه آغاز جدیدی بر روابط فرهنگی هنری جمهوری اسلامی ایران با جمهوری خلق چین باشد.

رئیس فرهنگستان هنر در ادامه به تعاملات ایران و چین از دوران کهن اشاره کرد و در این رابطه گفت: داستان دوستی این دو تمدن کهن آسیایی از دیرباز به زبان هنرمندان ایرانی و چینی روایت شده است که بخشی از آن را در اشعار شاعران شیرین‌سخن ایران‌زمین می‌توان یافت.

او به ابیاتی از حکیم ناصر خسرو قبادیانی، حکیم ابوالقاسم فردوسی، سعدی، حافظ، خواجوی کرمانی و دیگر شاعران اشاره کرد و گفت: حکیم ناصر خسرو قبادیانی می‌فرماید «طلب علمت فرمود رسول حق/ گر سفر باید کردن به مثل تا چین» و حکیم ابوالقاسم فردوسی در این دو بیت می‌فرماید «ز اسبان چینی و دیبای چین/ ز تخت و ز تاج و ز تیغ و نگین/ همی بینم این دشت آراسته/ چو بتخانه چین پر از خواسته»؛ این بیت نغز نیز از سعدی شیرین سخن است و گفته «همه عالم صنم چین به حکایت گویند/ صنم ماست که درهرخم زلفش چینی است».

مجید شاه‌حسینی در ادامه سخنان خود به تعاملات هنری ایران و چین از جاده ابریشم نیز اشاره و اظهار کرد: همان‌گونه که می‌بینید، حکایت دوستی ایران و چین از هزاران سال پیش زبانزد هنرمندان و تاریخ‌نگاران بوده و علاوه بر دانشمندان این دو سرزمین کهن، نقاشان، معماران، بافندگان، نوازندگان، شاعران، سفالگران، نویسندگان و امروز سینماگران ایرانی و چینی، به سهم خود بخشی از این دوستی دیرینه را در مسیر جاده ابریشم فرهنگی به زبان شیوای هنر روایت کرده‌اند.

رئیس فرهنگستان هنر با اشاره فیلم سینمایی «راه آبی ابریشم» که بخشی از آن در این نشست پخش شد، اظهار کرد: مفتخریم که در این رویداد فرهنگی، همزمان با برگزاری نمایشگاه آثار سفالگری سلادون هنرمندان چینی از ایالت جه جیانگ، یادی کنیم از اثر فاخر سینمای ایران «راه آبی ابریشم» که ۱۵ سال قبل به همت هنرمندان سینمای ایران پدید آمد و امروز این اثر سینمایی ارزشمند، سندی بر دوستی دیرینه ایران و چین است.

وی در پایان سخنان خود ابراز امیدواری کرد که به همت هنرمندان و سینماگران دو کشور فصل تازه‌ای در همکاری فرهنگی و هنری ایران و چین آغاز شود.

همچنین لو اینگ‌چوان ـ معاون وزیر فرهنگ و گردشگری چین ـ در این مراسم ضمن ابراز خشنودی از برگزاری و افتتاح نمایشگاه سلادون جه جیانگ گفت: در ابتدا به نمایندگی از وزارت فرهنگ و گردشگری چین، برگزاری موفقیت‌آمیز این رویداد را تبریک می‌گویم. همچنین صمیمانه از سفارت چین و فرهنگستان هنر ایران برای حمایت قاطع از برگزاری این رویداد تشکر می‌کنم.

وی ادامه داد: با نگاهی به تاریخ، می‌بینیم دو کشور چین و ایران، نه تنها از طریق جاده ابریشم باستانی یکدیگر را شناخته‌اند، بلکه از هم آموختند. ترکیب ابریشم چین و هنر والای پارسی، ظرافت فرش ابریشم ایرانی را به وجود آورده است. ترکیب لعاب کبالت ایران و هنر عالی چین، ظرافت ظروف آبی و سفید را حاصل شده است. سفالینه‌ها، کاغذ چاپ، باروت و سایر فناوری‌های چین از طریق ایران به غربی‌ترین نقاط آسیا و حتی دورترین نقاط اروپا گسترش یافته است. محصولاتی، چون انار، انگور، زیتون، ظروف شیشه‌ای، طلا و نقره و... نیز از مسیر پارسیان و اروپا به چین وارد شده است.

معاون وزیر فرهنگ و گردشگری چین، به جاده ابریشم اشاره و یادآور شد: نمایشگاه سلادون امروز که با عنوان «نسیمی دلنواز از جانب دریاها» برگزار شده است، میراث مشترک فرهنگی دو کشور را که از طریق جاده ابریشم انتشار یافته است به مردم ایران تقدیم می‌کند. اجرای ساز‌های سنتور، آرخو، پیپا و سایر آلات موسیقی نواخته شده در مراسم افتتاحیه نیز به وضوح تبادلات فرهنگی هنری و تاثیر متقابل آن‌ها میان دو کشور را به نمایش می‌گذارد.

وی که سمت ریاست فرهنگستان هنر چین را نیز عهده‌دار است، ادامه داد: در سال‌های اخیر تبادلات فرهنگی و همکاری‌های دو کشور شور و نشاطی مضاعف یافته است و دو طرف در زمینه‌های حفظ میراث فرهنگی، ترجمه آثار ادبی کلاسیک، مطبوعات و نشریات، فیلم و سینما تفاهم‌نامه‌هایی را امضا کرده‌اند. در فوریه سال‌جاری، رئیس جمهور شی جین‌پینگ در دیدار با آقای رئیسی، رئیس جمهور ایران بیانیه‌های مشترکی را در جهت تبادلات و همکاری‌های آتی دو کشور در زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی صادر کردند. همچنین عضویت ایران در سازمان همکاری شانگ‌های و بریکس جانی دوباره به تبادلات فرهنگی میان دو کشور بخشیده است. در عین حال ایران از قدیم‌الایام، یک قطب مهم حمل و نقل تجاری در مسیر جاده ابریشم و کشوری مهم در امتداد «یک پهنه، یک راه» بوده است.

معاون وزیر فرهنگ و گردشگری چین ادامه داد: چندی پیش سومین اجلاس بین‌المللی همکاری سران «پهنه و راه» با موفقیت در پکن برگزار شد و رئیس جمهور شی جین‌پینگ، هشت اقدام از سوی چین در جهت حمایت و توسعه طرح پهنه و راه را اعلام و طرحی جدید برای چین و سایر کشور‌ها از جمله ایران، ترسیم کرد تا به توسعه و رونق هر چه بیشتر این طرح بیانجامد.

لو اینگ‌چوان درباره گسترش مبادلات فرهنگی میان دو کشور اضافه کرد: در حال حاضر تعداد مبادلات فرهنگی میان دو کشور افزایش چشمگیری داشته است. پروژه‌های سابق بازیابی شده‌اند و تعداد گردشگران چینی که وارد ایران می‌شوند روز به روز رو به افزایش است. اخیرا سازمان ما، طرحی تبلیغاتی را با عنوان «سلام چین» طراحی کرده‌اند و نهاد‌های ما با انتشار آن در خارج از مرزها، نه تنها مهمان‌نوازی گرم ما را به گردشگران خارجی ابلاغ می‌کنند، بلکه این امر به تقویت مبادلات و همکاری‌های بین‌المللی و یادگیری متقابل تمدن‌های جهانی خواهد انجامید.

وی در انتها گفت: روز گذشته دومین نشست کمیته مشترک فرهنگی چین و ایران با موفقیت در تهران برگزار شد. دو طرف طرح تبادلات فرهنگی و آموزشی میان دولت جمهوری خلق چین و دولت جمهوری اسلامی ایران را از سال ۲۰۲۴ تا ۲۰۲۷ امضا کردند. بر این باورم که روابط فرهنگی چین و ایران دوران جدیدی را آغاز خواهد کرد و نتایج جدیدی را به ارمغان خواهد آورد.

در این مراسم، چن دینگ شیانگ ـ معاون دبیر کل شهرداری نینگ بو ـ ضمن تشکر از فرهنگستان هنر و مهمانان حاضر در نشست گفت: ما امروز اینجا در ایران گرد هم آمده‌ایم تا در سایه طبیعت بکر و شعرگونه استان جه‌جیانگ با ظرافت‌ها و زیبایی هنری سلادون چین آشنا شویم و از دوستی عمیق میان دو ملت سخن برانیم.

وی ادامه داد: «نینگ‌بو» در تقاطع خط ساحلی سرزمین اصلی چین و سی درجه عرض شمالی واقع شده است. این منطقه هشت هزار سال تاریخ تمدن بشری و دو هزار و پانصد سال سابقه توسعه بندر دارد. نینگ‌بو، نه‌تن‌ها شهری تاریخی فرهنگی است، بلکه به‌عنوان بندری مهم در جنوب رودخانه یانگ تسه به شمار می‌آید. این شهر نه تنها یکی از اولین بندر‌های چین است، که به روی جهان خارج باز شده، بلکه نقطه آغازین جاده ابریشم دریایی باستانی نیز هست.

معاون دبیر کل شهرداری نینگ‌بو افزود: رئیس جمهور شی جین پینگ از بنادر باستانی نینگ‌بو به عنوان فسیل‌های زنده‌ای یاد کرده است که تاریخ جاده ابریشم باستانی را ثبت می‌کنند. هزاران سال است که چای چینی، ظروف سلادون و... از بندر نینگ‌بو خارج شده و از طریق جاده ابریشم دریایی به خلیج فارس آمده‌اند و با رونق جاده ابریشم دریایی موجبات ترویج تبادلات فرهنگی میان دو ملت و گسترش روابط انسانی را فراهم آورده‌اند. چین و ایران در مسیر جاده باستانی ابریشم با یکدیگر آشنا شدند و از یکدیگر آموخته‌اند و در این راه نینگ‌بو درگاه مهمی به شمار می‌آید.

وی به طرح مشترک «یک پهنه، یک راه» پرداخت و یادآور شد: روح باستانی و جدید جاده ابریشم از سویی به تاریخ و از سویی به آینده متصل شده است. امسال دهمین سالگرد پیشنهاد رئیس جمهور شی جینگ‌پینگ برای ایجاد طرح مشترک «یک پهنه، یک راه» است. حقیقت نشان داده است که ساخت مشترک «پهنه و راه» مطابق با آرزو‌ها و انتظارات کشور‌های در مسیر است و آینده‌ای روشن دارد. هر یک از شهر‌های ما در چین ایران باید در جهت افزایش مبادلات میان دو تمدن باستانی جاده ابریشم تلاش کنند.

چن دینگ شیانگ، در انتهای سخنرانی خود گفت: نشست معرفی جاذبه‌های گردشگری و فرهنگی نینگ‌بو و نمایشگاه ظروف سلادون جی‌جیانگ که امروز افتتاح می‌شود، منابع گردشگری غنی استان جه‌جیانگ را با محوریت شهر نینگ‌بو به نمایش می‌گذارد. شهری با تاریخ عمیق انسانی و جذابیت‌های هنری شگفت‌انگیز، باشد تا از سلادون به‌عنوان رسانه‌ای برای بازگشایی تصویری جدید از تبادلات فرهنگی و گردشگری میان دو کشور استفاده کنیم. باشد تا از سلادون به عنوان نت‌های جدید موسیقی بهره گیریم. تا سازی جدید برای دوستی مردم نینگ‌بو و شهر‌های ایران بنوازیم.

در این مراسم همچنین گروه هنرمندان چینی «اوو» قطعاتی را با ظروف سفالی سلادون اجرا کردند.

این مراسم با افتتاح نمایشگاه سفال و سلادون چین به پایان رسید.

 

باشگاه خبرنگاران جوان ورزشی فوتبال و فوتسال

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: بهترین بازیکن توپ طلا فرهنگ و گردشگری چین تبادلات فرهنگی فرهنگی میان دو ایران و چین فرهنگستان هنر رئیس جمهور شی مشترک فرهنگی میان دو کشور جاده ابریشم چین و ایران برگزار شد دو تمدن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۹۹۲۸۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فراز و فرود نوغانداری در گیلان /تجارت پر سودی که از رونق افتاد

ایسنا/گیلان گیلان خاستگاه صنعت نوغانداری ایران بود و پرورش کرم ابریشم و تولید نخ ابریشم در گیلان به حدود ۱۴ قرن پیش بازمی‌گردد. در دوره‌های مختلف تاریخ، تولید و تجارت ابریشم، زمینه‌ساز رقابت‌های مهم سیاسی و نظامی در خطه شمال کشور شده بود. در دوره صفوی گیلان قطب تولید و تجارت ابریشم می‌شود، با انقراض صفویه، نوغانداری افول می‌کند و از میانه دوره قاجار به سمت مدرن شدن می‌رود و تا دهه ۶۰ این روند ادامه داشت.

صدای چرخش دوک نخ ریسی با صدای «فاخته» درهم آمیخته و بانوی خانه، پیله‌های  ابریشم را از هم باز کرده و  با سرعت و مهارت، به نخ تبدیل می‌کند؛ از خاطراتش می‌گوید:« جوان که بودم، با تابیدن و فروش همین پیله‌ها برای خودم کلی درآمد داشتم. تازه ما پیله‌های نُخاله را می‌رشتیم، پیله‌های خوب را می‌فروختیم.

پدر من، چهار تل‌انبار نوغان ( سازه‌های مخصوصی که برای پرورش کرم ابرایشم استفاده می‌شد) داشت، نوغانداری زحمت داشت، ولی درآمدش هم خوب بود. یک تل‌انبار خرج یک عروسی را درمی‌آورد. تل انبار حداقل دو متر بالاتر از زمین ساخته می‌شد، با نردبان از تل‌انبار بالا می‌رفتیم و روزی سه بار گاهی چهار بار، به کرم‌ها برگ توت می‌دادیم. آن زمان برق نبود، شب تاریک، با فانوس می‌رفتیم بالای تل‌انبار تا برگ توت بگذاریم. از اول بهار تا دو ماه کارمان همین بود. بعد از اتمام دوره خواب، بسته به تعداد تل‌انبار، ۱۰روز کج چینی (جدا کردن پیله ابریشم از تل‌انبار) داشتیم.

همه خواهر و برادرها از صبح زود می‌رفتیم برای جمع کردن و پختن پیله‌ها. اگر دیر می‌جنبیدیم، کرم، پیله را سوراخ می‌کرد، باید سریع پیله را می‌انداختیم در آب جوش و نخ می‌گرفتیم. هرکدام خوب بود، می‌فروختیم و هر پیله‌ای  که ضعیف‌تر بود، با دوک دستی برای مصرف خودمان نخ می‌رشتیم. با این نخ لباس می‌بافتیم، چادرشب می‌بافتیم برای دوخت خیاطی استفاده می‌کردیم. خلاصه نوغانداری همه‌اش سود است، اما به شرطی که خریدار باشد. »

نقی کاظم نژاد، یکی از تولیدکنندگانی است که هرسال تل انبار  می‌گذار و می‌گوید: «من از بچگی در این باغ توت بزرگ شدم. آن زمان از جاده اصلی چمخاله تا روستای یعقوبیه، درخت دیگری جز توت نبود. دو ماه بهار اقتصاد این منطقه با نوغانداری می‌گذشت. نوغانداری دیگر صرفه اقتصادی ندارد. ابریشم هم مانند کنف از بین رفته، بچه که بودم، تولید کنف را توسط پدربزرگم دیده بودم.  گیاه کنف را لای گل و لای می گذاشتند و طی فرآیندی از آن نخ  می‌گرفتند.»

از میان باغ توت به سمت تل‌انبار می‌رویم و او شیوه نوغانداری را توضیح می‌دهد: «طول نوغانداری حدود ۳۵روز است. هفته اول اردیبهشت که تمام شد، تخم را به صورت جعبه‌ای از اداره نوغان می‌خریم، اتاق را تا ۲۵ درجه گرم می‌کنیم. در مدت دو تا سه روز لارو بیرون می‌آیند. سپس، برگ توت دادن را روزی سه بار شروع می‌کنیم. ۱۰ روز بعد کرم‌ها را می‌آوریم روی تل‌انبار؛ تل‌انبار باید از سطح زمین بلند و زیر آن خالی باشد تا هوا جریان پیدا کند. بعد از این، برگ توت خوردن بیشتر می‌شود. نوغان، سه تا چهار مرحله خواب دارد.

خواب اول بعد از سه روز، یعنی سه روز پیوسته برگ می‌خورد، سپس۲۴ ساعت هیچ برگی نمی‌خورد. ما می‌گوییم خوابیده است. بعد تغییرشکل می‌دهد که ما نوغاندارها می‌فهمیم. دوباره برگ دادن را شروع می‌کنیم. مرحله دوم هم سه روز است. خواب سوم ۴۸ ساعت است. یعنی سه روز می‌خورد ۴۸ساعت می‌خوابد. بعد از خواب سوم، روی تل‌انبار گیاهان کرف می‌ریزیم تا کرم موقع تنیدن، تار خود را به برگ‌های کرف مستحکم کند. بعد از تنیدن پیله هشت تا ۱۰ روز صبر می‌کنیم، سپس کج‌چینی شروع می‌شود و پیله‌ها را پخته و نخ می‌گیریم. قبلا تخم ژاپنی، کره‌ای، ایتالیایی و حتی برزیلی بین نوغانداران توزیع می‌شد. تلفاتش کم بود، بازدهی بالا. تخم خوب نباشد، هم ضایعات دارد و هم تلفات. کیفیت ابریشم تولید شده هم پایین می‌آید. »

بر اساس منابع مکتوب، پرورش کرم ابریشم و تولید پیله و نخ ابریشم در گیلان به حدود ۱۴ قرن پیش بازمی‌گردد و گیلان خاستگاه صنعت نوغانداری ایران بود. در دوره‌های مختلف تاریخی، تولید و تجارت ابریشم، زمینه‌ساز رقابت‌های مهم سیاسی و نظامی در خطه شمال کشور شده بود. در دوره صفوی گیلان قطب تولید و تجارت ابریشم می‌شود و بازرگانان اروپایی از مسیر دریای کاسپین، وارد ایران می‌شوند و ابریشم گیلان مهمترین کالای تجاری بازارهای ایران بوده و نقش پررنگی در اقتصاد دولت ایفا می‌کرد.

سود حاصل از تجارت ابریشم، مهمترین عامل توجه دربار صفویه به گیلان می‌شود. به نحوی که تا پیش از صفویه، گیلان توسط حاکمان محلی اداره می‌شد ولی شاه عباس صفوی، گیلان را ضمیمه دولت مرکزی کرد تا سود حاصل از تجارت ابریشم به دربار صفوی برود. با انقراض صفویه و آشوب‌های داخلی، تولید ابریشم نیز دچار افول می‌شود. در دوره قاجار، بیماری موسوم به «پبریم کرم ابریشم» از یک سو و سیاست‌های استعماری، باعث رکود نوغانداری در گیلان می‌شود.

از نیمه دوره قاجار و با سفر شاهان قاجار به اروپا، تلاش برای استفاده از الگوهای مدرن برای توسعه نوغانداری آغاز می‌شود و « به دستور میرزا تقی خان امیرنظام»، تعدادی از هنروران ابریشم کاشان برای آموزش علمی ابریشم بافی راهی استانبول می‌شوند. در گیلان نیز مدارس ابریشم زیر نظر استادان فرانسوی تاسیس و کارخانه ابریشم‌کشی امین‌الضرب در رشت راه‌اندازی می‌شود. این تلاش‌ها سبب شد تا در اواخر قاجار تمایل به مدرن شدن در زمینه ابریشم نیز تاثیر گذار باشد، تا جاییکه آموزش نوغانداری جزء برنامه‌های آموزشی نخستین مؤسسه آموزش کشاورزی کشور (مدرسه فلاحت در کرج) قرار گرفت.»

مدرن کردن صنعت نوغانداری در دوره پهلوی شتاب بیشتری می‌گیرد و با دعوت کارشناسان ژاپنی از سوی دولت، اقدامات موثری در اصلاح باغ‌های توت و مزارع پرورش کرم ابریشم انجام می‌شود. این روند تا  دهه ۷۰ ادامه می‌یابد اما عوامل متعددی از جمله، عدم کنترل واردات نخ ابریشم، خصوصی‌سازی کارخانه‌های ابریشم کشی، عدم حمایت از بومی‌سازی فناوری تولید تخم نوغان هیبرید و... کمر صنعت هزار ساله نوغانداری گیلان را می‌شکند.

برای نسلی که دوران شکوفایی نوغانداری گیلان را ندیده است، تصویرسازی ذهنی باغ‌های توتی که در سفرنامه‌های دوره قاجار توصیف شده، شگفت‌آور است. به عنوان نمونه، «کلاویخو» فرستاده پادشاه اسپانیا (۱۴۱۲ م) درباره ابریشم گیلان می‌نویسد:« همه گونه ابریشم و پارچه ابریشمی آن به سلطانیه و از آنجا به دمشق و دیگر قسمت‌های سوریه و ترکیه صادر می‌شود.» و یا «جوزافا باربارو» (۱۴۱۳-۱۴۹۴ م) سفیر ونیز در سفرنامه‌اش می‌نویسد:« در طول کرانه دریای کاسپین شهرهای بسیاری را دیده‌ام که بهترین پارچه ابریشمی را می‌بافتند.» همچنین، «نیکلا شانسون» فرانسوی در دربار صفوی، به نقش ابریشم گیلان در اقتصاد ایران و دربار صفوی اشاره دارد و می‌نویسد: «گمرک گیلان برای شاه هشتاد هزار تومان که سه میلیون و شش صد هزار لیو می‌شود، عایدی فراهم می‌کند.»

از این دست گزارش‌ها کم نیستند و برای نسلی که صنعت پرسود نوغانداری را ندیده، تصور اندازه و حجم۴۲۳ هزار مَن کلاف ابریشم سفید سخت است. (هر من معادل ۳کیلوگرم است) سخت است تصور کنی، تولید ۱۰۰۰ بقچه ابریشم در ایران عصر صفوی یعنی چقدر!  ابریشمی که ۸۰ درصد آن توسط مردم گیلان تولید می‌شد (سید رحمان حسنی، ابریشم در عصر قاجار و تجارت آن از طریق دریای خزر)

 زمانی گیلان بخاطر تولید ابریشم، «دارالمنفعت» نامیده می‌شد و شهرستان‌های لاهیجان و لنگرود بیشترین سهم تولید را داشتند. شهرستان  لنگرود در دهه‌های ۶۰، ۷۰ و ۸۰ خورشیدی بیشترین مشارکت در تولید پیله را داشت و پس از آن شهرهای لاهیجان، شلمان، آستانه اشرفیه، رشت، صومعه سرا، فومن، شفت، بندرانزلی و تالش در پرورش کرم ابریشم فعال بودند. (پیشین)

در حال حاضر نوغانداری افتان و خیزان به حیات خود ادامه می‌دهد و معدود نوغانداران، با تل‌انبارهای محدود به شیوه سنتی نوغانداری می‌کنند. افول نوغاندرای نیاز به آمار و ارقام ندارد و از ویرانه‌های کارخانه ابریشم‌کشی شادروان امین‌الضرب در شهر رشت، ساختمان متروکه اداره نوغان لنگرود و کارخانه ابریشم‌کشی تعطیل شده موسوم به «فلاطوری» لاهیجان - که توسط یک شرکت یونانی تاسیس شده بود و باغ توت «پرنیان »شهر صومعه‌سرا - که متروک شده است- وضعیت نوغانداری گیلان آشکار است.

ساختمان مخروبه کارخانه ابریشم‌کشی امین‌الضرب در شهر رشت

انتهای پیام